Wśród olbrzymich zagrożeń dla rodziny, jeszcze jako prefekt kongregacji wymieniał relatywizację pojęcia małżeństwa poprzez próbę zrównywania z nim związków homoseksualnych. Poświęcił temu odrębny dokument: "Uwagi dotyczące projektów legalizacji prawnej związków między osobami homoseksualnymi" z 2003 r.

Przypomina się w nim, że Kościół naucza, że szacunek dla osób homoseksualnych nie może prowadzić do aprobowania zachowania homoseksualnego albo do zalegalizowania związków homoseksualnych Tekst ten przypomina katolickim politykom, że ich obowiązkiem jest głosować przeciw projektom takich ustaw.

Innym ważnym wystąpieniem Benedykta XVI na temat rodziny był jubileusz 25-lecia Papieskiej Rady Rodziny. Nawiązując do słów Jana Pawła II przypomniał, że jego poprzednik, uważał kwestię rodziny za sprawę o decydującym znaczeniu dla wspólnego dobra narodów.

Specjalne orędzia do rodzin kierował także podczas Światowych Spotkań Rodziny w Walencji w 2006 r. czy w Mediolanie w 2012 r. Podczas tego ostatniego zdecydowanie podkreślał rolę małżeństwa, jako związku mężczyzny i kobiety, przeciwstawiając się zarazem po raz kolejny tendencjom do zrównywania z małżeństwem związków o charakterze homoseksualnym.

A wśród najważniejszych elementów, które budują rodzinę wskazał na: utrzymywanie stałej więzi z Bogiem i uczestniczenie w życiu kościelnym, dbanie o dialog, poszanowanie punktu widzenia drugiej osoby, bycie gotowym do służby, cierpliwość wobec wad drugiej osoby, przebaczanie i proszenie o przebaczenie, przezwyciężanie z inteligencją i pokorą ewentualnych konfliktów. A także uzgodnienie wytycznych edukacji, otwarcie na inne rodziny, wrażliwość na ubogich i odpowiedzialność w społeczeństwie obywatelskim.

Benedykt Doktorem Kościoła

Benedykt XVI był jednym z najwybitniejszych papieży w historii i nauczycieli współczesnego Kościoła. Posiadał nie tylko autorytet, ale ukazywał nam w sposób wybitny, na nowo Jezusa w Jego pełni: Jezusa wiary i Jezusa historii, który jest cały czas aktualnym orędziem Boga dla przyszłości świata i każdego człowieka. Tchnął nowego ducha w naszą wiarę i odnowił ją. Przez całe swoje życie sprzeciwiał się rozmywaniu wiary, relatywizmowi, pokusom ulegania współczesnym świętościom – ateizmowi, który przybrał nową formę w XX i XXI w. Wielkie dziedzictwo, które nam pozostawia, jest fundamentem Kościoła XXI w. To wielki myśliciel naszych czasów, przenikliwy analityk, który pomaga nam w zagmatwanej i skomplikowanej epoce odnajdywać i utrzymywać się na drodze ku bardziej cywilizowanemu i humanistycznemu społeczeństwu, zachęca, byśmy nie zapomnieli o Bogu, naszym Zbawcy, i tym samym oddalili od siebie widmo ostatecznej katastrofy.

Jeśli wie się, kim jest człowiek święty, to on miał jego cechy: pokorę, miłosierdzie, życie w stałej bliskości Boga, w pełnym zaufaniu Jezusowi. Ujmował prostotą i skromnością. Całe życie służył z miłością Bogu, człowiekowi i Kościołowi. Był wielkim świadkiem Boga. Nie dziwiło zatem, że niektórzy mówili jego promieniowaniu świętością. Prowadził święte życie i nie będzie zaskoczeniem, gdy kiedyś zostanie wyniesiony na ołtarze.