Nie miejsce. Nie gdzieś. Nie kiedyś. „To jest życie wieczne, aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa”.

Aby poznali…

Jest poznanie rozumu i poznanie serca. Jest wiedza i powiew miłości.

Zadaniem rozumu jest poznać prawdę. Szukać. Stawiać pytania. Drążyć. Niekiedy toczyć spór. Bo prawda Boga jest omszonym kamieniem. Opisana wymyka się swemu opisowi. Domknięty proces myślowy zaledwie punktem wyjścia do dalszych poszukiwań. Rzeczywistość rozświetlona znów podąża ku ciemności, by na nowo odnaleźć się w świetle. Prawda nie lubi intelektualnego lenistwa. Ceni zadziornych, dociekliwych, nienasyconych.

Nienasycenie jest znakiem pragnienia doświadczenia prawdy sercem. Otwiera drogę do poznania miłości. Kocham, bo jestem kochany. To drugie zawsze jest pierwsze. Nigdy na odwrót. Bóg umiłował, posłał, dał. Bezgranicznie zawierzył siebie człowiekowi. Bez tego zawierzenia nie jesteśmy w stanie wierzyć i odpowiedzieć miłością na miłość.

A gdy Jego miłość, rozgrzeje, wypali, wypełni, przemieni, uczyni wszystko nowym, wtedy jesteśmy w stanie odpowiedzieć miłością na miłość, kochać do szaleństwa. Jak ów dwunastoletni Kizito, jeden z dzisiejszych patronów, który widząc rozpalony ogień miał wykrzyknąć: „To tu ujrzymy Jezusa”.