Kiedy czytam „Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?” na myśl przychodzą wszyscy moi przeciwnicy. Ale gdy czytam dalej...  „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?”. Nie, tu nie chodzi o ludzi rzucających kłody pod nogi, złośliwych, nienawidzących. Tu chodzi o moją własną słabość. O moje grzechy, o moje upadki. O moją, w konsekwencji, niewiarę, że Bogu może na kimś takim jak ja zależeć. To one są moim przeciwnikiem. A jeśli o przeciwnika zewnętrznego, to tego, którego cieszą moje grzechy, który wzbudza we mnie wątpliwości co do dobrych wobec mnie intencji Boga...

Bogu na mnie zależy.  Nic „nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym”.