Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi!. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. Łk 10,5-6.

Tak wiele w moim sercu niepokoju i lęku. Boję się o to, co będzie jutro, martwię się, czy zdążę z tym, co zaplanowałam. Każdego dnia bardziej podążam za tym, co doczesne i przemijające, niż Boże. W tej gonitwie, która pochłania mnie brakuje mi czasu na wyciszenie i uspokojenie serca. Na zastanowienie się dokąd prowadzi mnie ta pogoń, pośpiech, zatroskanie. Brak czasu na refleksję powoduje wewnętrzny niepokój. Ten zaś do oddala mnie od Boga i od tego, co powinno być w moim życiu na pierwszym miejscu – dążenie do zjednoczenia z Nim.

Jezus dając wskazania swoim uczniom, zwraca uwagę, jak ważny jest pokój serca, to on ma towarzyszyć uczniom, ale także tym, do których zostaną posłani. Jeśli nie będzie  go we mnie, pozostanę zamknięta na to, co do mnie mówi Bóg. Będę zamknięta na Jego wolę.