Ksiądz Teofil Bromboszcz jako wikariusz generalny w dużym stopniu zorganizował administrację apostolską, a później nową diecezję katowicką. Jego rola była tak wielka, że współcześni mu księża żartobliwie przekręcali nawet hasło naszego pierwszego biskupa Augusta Hlonda „Daj mi dusze, resztę zabierz” na „Daj mi dusze, resztę Bromboszcz”.

Urodził się w 1886 roku w Ligocie, dzisiejszej dzielnicy Katowic, jako dziewiąte z dziesięciorga dzieci w chłopskiej rodzinie. Nie od razu mógł się kształcić. Dopiero w wieku 13 lat skończył dwuklasową szkołę ludową w swojej rodzinnej wsi. Maturę zdał w gimnazjum w Gliwicach jako 22-latek i od razu wstąpił do seminarium we Wrocławiu. W czasie studiów działał w tajnych polskich organizacjach młodzieżowych. Po święceniach kapłańskich został wikarym w Szczecinie, który należał wtedy do diecezji wrocławskiej. Miał stamtąd wyjechać studiować biblistykę w Rzymie, ale przeszkodził w tym wybuch I wojny światowej. 28-letni ks. Teofil zgłosił się więc na ochotnika do armii niemieckiej jako kapelan.

Wielki kryzys z katedrą

W 1920 r. został administratorem parafii Ornontowice. Czuł się polskim patriotą, więc włączył się w ruch plebiscytowy. Z tego powodu odrzucił nawet posadę wykładowcy biblistyki na Uniwersytecie Wileńskim. Za propolskie nastawienie nie lubili go śląscy Niemcy. Kiedy bp August Hlond odchodził z Katowic do Poznania, żeby objąć godność prymasa, Związek Niemieckich Katolików w Polsce, na wszelki wypadek, wysłał nawet do Watykanu protest przeciw ewentualnemu powołaniu na biskupstwo katowickie ks. Bromboszcza.

Jako wikariusz generalny ks. Bromboszcz organizował nową diecezję. Kupił teren po starej cegielni w Katowicach, z przeznaczeniem na budowę katedry, oraz majątek Kokoszyce na ośrodek rekolekcyjny. To on był pomysłodawcą i współzałożycielem Księgarni i Drukarni Katolickiej. Odpowiadał za budowę gmachu śląskiego seminarium w Krakowie, współzakładał w Tarnowskich Górach konwikt biskupi dla młodzieży. W 1934 r. został pierwszym katowickim biskupem pomocniczym (sufraganem) i z wielką energią zaangażował się w budowę katowickiej katedry, gdzie m.in. zatrudniał wielką rzeszę bezrobotnych, dając im szansę przeżycia w ciężkich czasach kryzysu. Jego aktywność przerwała ciężka choroba, białaczka. Zmarł w 1937 roku. Został pochowany w krypcie katowickiej katedry.